วัยแสบสาแหรกขาด โครงการ 2

ใบพัดยังร้องไห้ โยกตัวไปมาอยู่ที่เปียโน ครูป้องเข้าไปนั่งใกล้ๆพูดตรงๆชัดๆด้วยความเข้าใจลักษณะพิเศษของใบพัดว่า

“ครูเข้าใจนะครับว่านี่คือการแข่งขันดนตรีครั้งแรกของใบพัด ใครๆก็อยากชนะ ครูเข้าใจว่าใบพัดก็อยากชนะใช่ไหม” ใบพัดพยักหน้าสะอื้นฮัก ครูป้องอธิบายว่าตอนนี้มือใบพัดยังเจ็บ พักรักษามือให้หายก่อนค่อยกลับมาเล่นก็ได้ “เพราะถ้าใบพัดฝืนเล่นต่อไปมันอาจจะทำให้ใบพัดเล่นเปียโนไม่ได้อีกเลย ใบพัดอยากเป็นแบบนั้นเหรอครับ”

“ไม่ครับ ใบพัดอยากเล่นเปียโน ใบพัดจะไม่หยุดเล่นครับ” ใบพัดตอบหลังจากนิ่งไปอึดใจ

ครูป้องบอกว่าถ้างั้นใบพัดก็ต้องพัก พักจนกว่ามือจะหายแล้วใบพัดก็จะได้กลับมาเล่นได้เหมือนเดิม

“แต่ใบพัดก็อยากชนะการแข่งขันดนตรี ใบพัดสัญญากับโป๊ป โจ ก้องและอันยาแล้วว่าเราต้องชนะ ต้องได้ถ้วยโทรฟี่”

ครูป้องหว่านล้อมว่าวันนี้ไม่ได้แข่งก็ไม่เป็นไร วันหน้ามีรายการแข่งตั้งหลายรายการ ถ้าใบพัดอยากแข่งครูจะพาไปสมัคร ใบพัดถามอย่างมีความหวังว่า

ถ้าใบพัดหายแล้วครูป้องจะพาไปแข่งขันจริงหรือ ครูป้องพยักหน้า แต่ใบพัดก็ยังเศร้าที่ทำให้เพื่อนผิดหวัง ถามว่า “เพื่อนๆจะว่าใบพัดไหม”

เมื่อใบพัดเปิดประตูออกมาเจอเพื่อนๆยังรออยู่ ใบพัดขอโทษที่ตนต้องพัก ซ้อมไม่ได้แล้ว

“เฮ้ย...ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมาก” โป๊ปรีบบอก ใบพัดถามว่าถ้าไม่มีตนวงเราจะแข่งยังไง จะชนะไหม “แพ้หรือชนะก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ เรามีความสุขที่เราได้เล่นดนตรีด้วยกันต่างหาก จริงไหม” โป๊ปหันถามเพื่อนๆ

“ใช่ๆ ไม่ต้องกังวลเลยนะ ไม่มีใครโกรธใบพัดหรอก ยังไงเราก็เพื่อนกัน” อันยาพูดแล้วยื่นมือออกไป

ใบพัดบอกว่าเป็นเพื่อนกันจับมือกันไม่ได้ ครูป้องบอกว่าจับมือแบบนี้ฝรั่งเรียกว่าเชกแฮนด์จับได้ บอกให้ออมทำให้ดูหน่อย ออมเชกแฮนด์กับอันยาให้ดู ใบพัดดูและจำ พออันยาส่งมือให้ ใบพัดยื่นมือไปเชกแฮนด์ พลันก็ร้องว่าเจ็บ อันยารีบขอโทษ

“ใบพัดยกโทษให้ครับ ลุงครับกลับบ้านครับ ไม่ต้องซ้อมแล้ว ใบพัดอยากกลับบ้านครับ” พูดจบก็สวัสดีลาทุกคน เพื่อนๆต่างยิ้มในความน่าเอ็นดูของใบพัด